Aznavour, hier encore (interview)

Foto: Henk Van Cauwenbergh

Gisteren was hij er nog. Vandaag krijgt hij op dit eigenste moment een nationale hommage. 'Aux grands hommes la patrie reconnaissante'. Half de wereld kijkt mee. 'Je suis cent pour cent Arménien, je suis cent pour cent Français", wist Aznavour. Mathematisch klopt dat niet, menselijk des te meer. Dat een mens meerlagig is, dat we niet voor één gat te vangen zijn, dat we altijd meer dan één mens tegelijkertijd zijn, het blijft een van zijn grote erfenissen.

Graag bied ik u de link aan naar het interview dat ik vier jaar geleden afnam, een weergave van het gesprek in zijn huis in Mouriès, waar hij eerder deze week zijn laatste adem uitblies. Bijna ging ik niet, maar mijn hoogzwangere vrouw verplichtte me om te gaan. "Anders slaap je buiten vannacht". Ze had gelijk, Napoleon, het boek dat in de allerlaatste fase zat, moest maar wachten.

LINK naar het interview.

Wellicht is het geen goed idee om een held te ontmoeten, maar het gesprek was een schot in de roos, en is jaren later in mijn geest getransformeerd tot een van die momenten die een mens een leven lang met zich meedraagt. Fotograaf Henk Van Cauwenbergh legde het ogenblik vast op een foto die ik koester. Vandaag kijk ik ernaar, en besef ik dat de tijd écht voorbij gaat, deze week besefte ik voorgoed dat ik voor altijd minstens 45 lentes zal tellen. En effet, 'je n'ai pas vu le temps passer'.

Plus je m'enfonce dans ma vie
Plus je ne peux que constater
Qu'au vent léger de mes folies
Je n'ai pas vu le temps passer

(...)

Quand je rêvais les yeux ouverts
En pensant que j'avais le temps
Je n'ai pas entrepris le tiers
Des choses dont je parlais tant
Et j'ai vu s'installer l'hiver
Dans la folie de mes vingt ans

Et puis soudain la cinquantaine
Le demi-siècle consommé
À la table de mes fredaines
Au moment où les jeux sont faits
Que tous mes atouts sont jetés
Je ne peux dire qu'à regret
Je n'ai pas vu le temps passer