maandag 20 maart 2017

'Mijn droom is werkelijkheid geworden in dat kleine meisje.' (Trouw)



Over dromen, leven van de pen, exen, een tweetalige dochter en Napoleon. 
Trouw - Opgetekend door Rinske Wels; prachtfoto van Jörgen Caris.




“Als kind had ik een eigenaardige droom: zodra ik de grens overstak, sprak ik automatisch de taal van het land. Op schoolreis naar Frankrijk zag ik het bordje ‘Bienvenue en France’, en dacht: nu gaat het gebeuren. Diepe ontgoocheling. Ik heb de rest van mijn leven nodig gehad om convenabel Frans te spreken.

Als twaalfjarig jongetje stelde ik mijn stamboom samen, wat de vonk is geweest voor het schrijven van ‘Napoleon’, wat nu dan een voorstelling is geworden. Ik ben altijd op zoek gegaan naar rechtstreekse doorkijkjes naar het verleden. Ik weet niet waarom. Ik ging voetballen én mijn oudtantes van 80 interviewen: hoe was het vroeger met de koeien en het uitgaan? Ik heb toen ook mijn eerste boek geschreven, ‘De geschiedenis van de familie Van Loo en van vele andere’. Met bronnen onder aan de pagina, want dat had ik gezien in chique boeken. Ik ging op mijn fietsje naar stoffige archieven en met die research bricoleerde ik een verhaal. Dat doe ik feitelijk nog altijd.

Ik ben Frans gaan studeren en gaf daarna les op een technische school. Ik deed het graag maar het was niet mijn volledige vervulling. Mijn droom was: leven van mijn pen en mijn stem. Dan is er iets grondigs gebeurd: ik ben heel erg ziek geworden. Fout lief, overwerkt, caféleven. Ik heb een jaar thuis gezeten, toen werd ik gebeld: je ziekengeld is op, kom je weer werken? En ik hoorde mezelf zeggen: ‘Neen. Ik ga stoppen en proberen mijn droom waar te maken’. Daarna heeft het nog vijf jaar geduurd voordat het ging rollen. Mijn boeken verkochten plots, ik mocht aanschuiven bij ‘DWDD’.

Première

Onlangs had ik de Vlaamse première van ‘Napoleon’, in Antwerpen. Na afloop stond ik, samen met mijn muzikant Geert Hellings, te signeren. Ineens zie ik mijn ex voor me staan. We zijn in 2001 uit elkaar gegaan na zeven jaar. Ik had haar lang niet gezien, was wat terughoudend. Ze vond het gelukkig mooi. Ik begon te zeuren over details die nog niet goed waren. Ze onderbrak me en zei: ‘Bart, ge hebt uwen droom gerealiseerd.’ Mijn keel snoerde dicht, zo mooi. Zij was erbij toen ik voor zeven man ging spreken, mijn auto verkeerd parkeerde en met het verdiende geld de boete moest betalen.
Er zitten twee personen in mij: het ambitieuze beest dat altijd meer wil. Maar er is ook de kleine jongen, die zegt: ga zitten, geniet, het is goed. Die 12-jarige jongen, die zijn eerste boekje schreef, die heb ik al wel een beetje verwend toch?

 

Frans

Ik vergeet mijn nachtelijke dromen, behalve die ene, afschuwelijke waar ik soms wakker van word. De droom dat mijn dochtertje valt, elle tombe. De grote kwetsbaarheid van het vaderschap achtervolgt me. Ik denk dat ik inmiddels wel in het Frans droom. Bij ons thuis is het de toren van Babel. Mijn vrouw spreekt Frans met onze dochter en ik Nederlands. Clémence is tweeënhalf, en steekt elke dag, zonder nadenken, wel vijftig keer de grens over. Dus eigenlijk is mijn oude droom werkelijkheid geworden in dat kleine meisje. C’est génial!


Bart Van Loo (44) is schrijver en theatermaker. Zijn doorbraak kwam met ‘Chanson. Een gezongen geschiedenis van Frankrijk’. Zijn voorstelling ‘Napoleon’ gaat morgen in Leiden in première. Info: www.bartvanloo.info



Geen opmerkingen: