De Spaanse schrijver Eduardo
Mendoza won deze week de premio Cervantes. Daar was hij weer van lang weggeweest. Hoewel... onlangs was me iets
merkwaardigs overkomen, en dat had allemaal met hem te maken.Een Française uit Rijsel meldde me dat zij in haar lessen Spaans een opstel moest schrijven over een complex thema. Het onderwerp ziet u hieronder staan - niet om mee te lachen, wie verzint zoiets? Wel ikzelf nota bene, de "escritor belga" uit onderstaande tekst. De dame in kwestie googelde de tekst en kwam immers uit bij een essay dat ik twintig jaar geleden, in 1996 godbetert, over de auteur had geschreven, in het Spaans - waar is de tijd? Blijkt die Franse leerkracht Spaans dat al jaren te gebruiken en dat talloze studenten Spaans zich hierover hun kop hebben moeten breken.
Het bewijst de kracht van een grote taal die over de grens gelezen wordt, maar ook dat alles wat je ooit hebt gedaan, en op een dag op het net werd geprikt, pakweg twintig jaar later weer uit de nevelen van de tijd kan oprijzen.
Lees vooral niet mijn Spaanse essay, maar vergrijp u spoorslags aan de prachtromans van Mendoza. Exact 21 jaar geleden had ik hem per toeval aan de lijn en was ik zo beschroomd dat ik geen woord meer van de grond kreeg. Begin met De stad der wonderen (1986) - Alexandre Dumas meets Gabriel García Márquez in Barcelona, o wat een roman!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten