Chartres per kruk (2): “U lijkt op een schrijver”

*(Zie onderaan)

Vorige week ging ik naar Le repas des fauves kijken in het stadstheater, een pareltje van een zaal uit de negentiende eeuw. Dit bejubelde toneelstuk wil een melange van boulevardklucht en existentieel drama zijn, maar blijft vooral in het eerste steken. Het publiek lachtte veel, nu en dan grijnsde ik mee. Na afloop ging het bijna door de rooie en bleven de mensen applaudisseren tot de auteurs bijna zelf te kennen gaven dat het goed geweest was. Thuis las ik verder in De magiër van John Fowles, een roman van een Engelse auteur, die speelt in Griekenland. Kwestie van niet helemaal te franciseren. 

Krak, zegt mijn hand, om daarna snel naar mijn kruk te grijpen. Ja, de ijzeren handdruk van de patron in Brasserie Le Parisien blijft fascineren. Maar verder de convivialité** zelve. Verkoopt bij elke koffie zo makkelijk een pannenkoek dat je denkt dat het een cadeautje van het huis is. De rekening leert dat het anders is. Maar weer die glimlach. En je betaalt, weliswaar zonder handdruk, er zijn grenzen. 

“U lijkt op een schrijver”, zegt hij. “Ja, Lorant Deutsch, niet?, antwoord ik prompt. Hij knikt. De zoveelste keer dat het me gebeurt. Ik vertel er maar niet bij dat ik ooit het idee koesterde om een geschiedenis van Frankrijk te schrijven aan de hand van de Parijse metrostations. Deutsch was sneller en schreef met Métronome een bestseller van formaat. Maar de geschiedenis kruipt waar hij niet gaan kan, en jaren later druppelde er onverwacht “een gezongen geschiedenis van Frankrijk” uit mijn pen.

En nog is mijn honger niet gestild. In Brasserie Le Parisien lees ik mijn eerste schetsen voor het Citybook na, en stort ik me vervolgens in Histoire de France van Jacques Bainville. Een klassieker uit 1924, die ondanks de duidelijke voorliefde van de auteur voor de monarchie een meesterwerk is. Spannender dan een roman, en veel lucider. Heb ik met de trilogie Eten! Lezen! Vrijen! meer dan duizend bladzijden gewijd aan de Franse letteren, dan raak ik nu steeds meer in de ban van de geschiedenis van onze zuiderburen. Mijn literaire omzwervingen blijken daarbij een goed kompas te zijn. Geschiedenis en literatuur. Inzichten en schoonheid. En veel spanning. Soms alles tegelijk. Veel beter wordt het niet. Met of zonder krukken.

* De sluier van de Heilige Maagd, sinds 876 (!) in het bezit van de kathedraal, een geschenk van de kleinzoon van Karel De Grote. 

** "Les Flamands sont les bienvenus, qu'on se le dise", herhaalt patron Franck Bréan keer op keer.