RIP Jean d'Ormesson

Vandaag begroef Frankrijk schrijver Jean d’Ormesson. Zelf zei hij ooit (zie video) dat een schrijver niet alleen goed over zijn woorden, maar ook over zijn dood moest nadenken. Dat het een slecht idee was om op dezelfde dag als Piaf te sterven - vraag maar aan Jean Cocteau - die zou toch maar met al het licht gaan lopen. D’Ormesson verwisselde het tijdelijke met het eeuwige een dag voor Johnny Hallyday, en hoewel hij vandaag een nationale begrafenis kreeg waar president Macron een discours uitsprak, de zo geliefde schrijver stond de afgelopen dagen in de schaduw van Johnny.

Er blijven zijn romans natuurlijk, maar ik denk vandaag vooral terug aan zijn Une autre histoire de la littérature française (1997-1998) die ik met zoveel gretigheid heb verslonden. Jean d’Ormesson bevestigde me in mijn overtuiging dat eruditie en humor elkaar niet uitsluiten, dat diepe kennis en groot plezier hand in hand gaan.

Hallyday, de populaire held die intellectuelen uiteindelijk in hun armen sloten.
D’Ormesson, de even belezen als goedlachse schrijver die zo goed tot het publiek wist te spreken.
Het is een grote, maar leerzame rouw die deze week over het schoonste land ter wereld viel.

PS: Hij was ook de man die Yourcenar de Académie Française binnenloodste. Hoor en zie  hem getuigen op zijn eigen manier. Met een onuitgegeven gedicht van Yourcenar. Dat hij voordraagt. Uit het hoofd. Par coeur.