Jarig

Vorige week werd ik 44 en mijn vader vroeg of ik weer zo’n eindeloze lijst Facebook-felicitaties had gekregen. “Geen enkele, nul komma nul”, zei ik. Waarop hij verbaasd: “Oei, wat hebt ge misdaan?” Niets, of toch. Ik had de mogelijkheid "om anderen van uw verjaardag op de hoogte te brengen” afgevinkt, zodat niemand een aanmaning kreeg mij iets liefs toe te roepen. En kijk, vorig jaar nog 448 hoera-betuigingen, dit jaar geen enkele. Weliswaar kreeg ik telefoontjes, sms-jes en mailtjes van mensen die dat uit zichzelf wisten of dat nog ergens manueel op een verjaardagskalender hadden geschreven, sommigen deden dat een dag te laat - enfin, helemaal zoals het er in het pré-Facebook-tijdperk aan toe ging. Dit is zeker geen oproep tot aloude authenticiteit, noch een vraag om alsnog die felicitaties los te weken, gewoon een vaststelling. En de vraag ook: laat ik die aanmaning nu af of aanstaan? Voorlopig blijft ie af. Het heeft wel iets, zo'n 20ste-eeuwse verjaardag...