Ik wou altijd een tak zijn.
Zie ik mezelf, ik ben een tak.
Boven het sober gras,
boven de roes der kruiden,
hangt hij te wiegen en te wuiven,
terwijl de vilten lucht zijn ast
gelijk de wind het wil, betast.
Niet ik ga naar het Noorden of het Zuiden
maar wind en stuifmeel en de duiven.
En 't wachten is een barse winter tot
barst het mirakel van een bot.
Hubert van Herreweghen, uit zijn bundel Aardewerk (1984).
(altijd maar wroeten aan dat nieuwe boek,
ook altijd maar een weg zoeken tussen tegenstrijdige, alarmerende nieuwsberichten)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten