"Pillie Sjewel". Dat zegt ze. Twee jaar oud. En dus zet ik "Pressure” (van de prachtige Nylon Curtain-plaat) op, en dansen we rond de salontafel. Ik ben weer negentien. Billy Joel. Held van mijn jeugdjaren. In onze contreien schromelijk onderschat, intussen bezig aan een eindeloze reeks concerten in Madison Square Garden, weldra concert nummer 40, record-breaking, ik moet daar echt een keer naar toe. “Pressure”. Het lied is gedaan, ik ga zitten. En dan zegt ze. "Nog!" En weer “Pressure”. Wat een heerlijk dansbare plaat toch. “Here you are with your faith and your Peter Pan advice. Ik zie me weer in Vorst Nationaal 1990. Deze salontafel is ook niet slecht. "Nog!" zegt ze. 
Dan ga ik wat ostentatiever zitten, hangen bijna. Het is wel goed zo. Ze pakt mijn hand en zegt dan uit het niets: "Brassens!" Ik veer weer recht. En hoor mezelf zeggen. “Twee jaar en drie maanden, en jij vraagt naar Brassens. Kun je dat nog eens vragen?” "BRASSENS", zegt ze zonder verpinken. Ik zet “Maman, Papa” op, duet met Patachou. We slowen door de woonkamer. “Maman, Papa, en chantant cette chanson / Maman, Papa, je redeviens petit garçon.” Ik kan het niet beter zeggen. Of toch: Nog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten