Elk weekend laat De Standaard "een cultuurminnend persoon" aan het woord over het cultuuraanbod van het weekend. Deze week kreeg ik de dilemma's voorgeschoteld.
Theater
The marx sisters in kaaitheater, of Cabaret du bout de la nuit in Theatre National , Brussel.
“Wanneer mijn vriendin en ik in Parijs zijn, pluizen we de theaterprogramma’s uit met een vergrootglas. Zulke prachtige zalen als je daar hebt! Bij dit dilemma zou ik sowieso gaan voor Cabaret Du bout de la Nuit. Ik zag eerder al stukken van hetzelfde gezelschap, dat overigens nogal eens van naam verandert. Hun stijl laat zich nog het best omschrijven als ‘Feydeau meets Vitalski’, waardoor je twee kanten uitkunt: ofwel loodzwaar, ofwel vederlicht. In dit geval is de uitkomst duidelijk vederlicht, maar wel origineel. Boulevardvariété met een diepere betekenis, een dubbele bodem. ‘The Marx Sisters’ heb ik niet echt overwogen, ik ben meteen voor de Franse optie gegaan. Soms hak je gewoon snel de knoop door, toch?
Boek
Le Suicide français van Eric Zemmour of 40 jaar liefde van Jan Van Loy
“Zemmour ken ik van zijn tussenkomsten in On n’est pas couché, het Franse equivalent van De Wereld Draait Door. Zemmour trad er op als chroniqueur en tafelgast. Hij kwam steeds scherp uit de hoek, met een duidelijk rechts profiel. Zijn nieuwe boek, over de verbrokkeling van de Franse staatsmacht, maakt momenteel furore. Ik zou het wel eens willen lezen, al was het maar omdat hij af en toe een chanson aangrijptom een bepaalde tijdsgeest te vatten of een momentopname te maken, naast referenties naar het voetbal of presidentiële toespraken. Toch kies ik in dit geval voor het boek van Jan Van Loy. Ik wil Van Loy’s wereld beter leren kennen, maar na de drastische inkrimping van De Bezige Bij Antwerpen is dit voor mij de enige mogelijke keuze. Iedereen zou dit jaar trouwens een boek uit het prachtfonds van uitgever Harold Polis onder de kerstboom moeten leggen. Om te koesteren wat we dreigen kwijt te spelen.
Muziek
‘A Voronej’ van Duel, of ‘Patine’ van BRNS
“Hoewel ik tot enkele dagen geleden nog nooit van de Franse popjongens van Duel had gehoord, staat hun single ‘A Voronej’ nu al tussen mijn Spotify-favorieten. Ze doen me denken aan chanson-iconen als Alain Bashung en Etienne Daho. Dit ene singletje, een ode aan de jeugdherinneringen, staat op zichzelf. Een te koesteren rêverie, poppy en chansonesque tegelijk. Het Franse chanson leeft nog – kijk bijvoorbeeld ook naar namen als Dominique A of Jeanne Cherhal, maar het raakt niet meer weg uit Frankrijk. De poortwachters van de Angelsaksische popcultuur houden veel tegen, maar misschien is er ook nog een ander probleem. Zoals Charles Aznavour me vertelde, hebben veel Franse zangers ook niet meer de ambitie om buiten hun taalgebied door te breken. De klank van BRNS is dan weer te elektronisch naar mijn zin.’
(Opgetekend door Michiel Leen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten