Tussen de opengesperde benen van de postbode prijkt een carrousel. Zijn neus prikt een gat in de lucht, zijn hand houdt een fiets vast. Zo hangt Jacques in onze living aan de muur.De eerste keer dat ik de film zag, was op 27 augustus 2003 - voor altijd een Jour de fête. De collectieve lach van het publiek maakte me jaren jonger. En zo gelukkig als een kind.
Humor, traagheid en poëzie in een prent uit 1949.
Nu kunnen we in de Belgische bioscopen de film herbekijken in een volledige gerestaureerde versie. Zag u hem al? Eén keer is geen keer. Zag u hem nog niet? U weet niet hoe gelukkig u bent dit pareltje nog te kunnen ontdekken.
(Oh ja, ook de soundtrack is heel erg de moeite.)
PS
1) De gemotiveerde kijker moet zeker het boek Tati van Ann Meskens (Lemniscaat, 2005, heruitgave 2010) lezen. Een met een vederlichte pen geschreven liefdesverklaring aan een monument van de Franse cinema. Intelligent en prikkelend leesvoer.
1) De gemotiveerde kijker moet zeker het boek Tati van Ann Meskens (Lemniscaat, 2005, heruitgave 2010) lezen. Een met een vederlichte pen geschreven liefdesverklaring aan een monument van de Franse cinema. Intelligent en prikkelend leesvoer.
2) Meer Tati-fragmenten vindt u hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten