Geen haan die er gisteren bij ons om kraaide, maar vijfentwintig jaar geleden maakte Dalida een einde aan haar leven. "Pardonnez-moi. La vie m'est insupportable", schreef ze neer. Ze stierf in haar fraaie huis op de heuvel van Montmartre, op een boogscheut van waar ze nu begraven ligt. Het journaal op TF1 eindigde gisteren met Laissez-moi danser.
De diva komt uiteraard aan bod in mijn boek Chanson. Een gezongen geschiedenis van Frankrijk (eerste marketing-icoon, thuis in alle genres en hypes, veel liefdesdrama's) ze speelt een belangrijke rol tijdens de Parijs-wandelingen en staat ook mooi te pronken op de nieuwe driedubbele-cd De Frankrijktrilogie die nu in de winkel ligt. Twee nummertjes daaruit hieronder, als eerbetoon, als buiging voor de ongelukkige fee van Montmartre. En nog een toegift: haar wellicht grootste klassieker.
Itsi bitsi petit bikini: rollende r'en à volonté, strandkledij en zon.
In 1974 verrast Dalida met het prachtige Il venait d’avoir 18 ans. Met zwoele stem bezingt ze een nachtje plezier met een viriele jongeman. Hoe zinnelijk ook, het lied staat stijf van de melancholie. Detail: het was de B-kant van Gigi l'amoroso. Tja, als je met zo'n plaatje kunt uitpakken, chapeau!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten