Wat een geweldig nieuws! Quelle bonne nouvelle! In maart volgt er eindelijk een nieuwe plaat van Sammy Decoster. Dat is geleden van het prachtige Tucumcari uit 2009. Ik begon al een beetje te wanhopen. Onterecht dus.
-----------------
In Chanson. Een gezongen geschiedenis van Frankrijk (2011) schreef ik over hem het volgende - twee paragrafen uit het laatste hoofdstuk.
‘In Frankrijk eindigt alles met een lied’ is een weliswaar apocrief citaat uit een theaterstuk van Beaumarchais, maar heeft een aanzienlijk waarheidsgehalte. Terwijl ik mijn boek afwerk, luister ik onafgebroken naar mijn laatste ontdekking : Tucumcari, het pas verschenen debuutalbum van Sammy Decoster. Gebogen over mijn laptop duik ik steeds dieper in het universum van dit aanstormende talent. Tucumcari is de naam van een dorp in New Mexico, gelegen aan de Route 66.
De muziek van Decoster roept het beeld van een lange reis op. Het singletje L’homme que je ne suis pas (De man die ik niet ben) heeft het over een ‘liefde die eindigt op een veld van koolzaad’. Hoe Amerikaans zijn muziek mag klinken, hoe groot de invloed van Neil Young, Johnny Cash en Elvis Presley ook is, Decoster zingt overwegend in het Frans en keert na een verblijf in de Parijse randstad terug naar de streek waar zijn wortels liggen, vlak bij Rijsel, het noorden, het land van rode bakstenen en koolzaadvelden. Ook die dimensie sijpelt door in zijn muziek. Decoster heeft niet alleen goed naar de oude Amerikaanse meesters geluisterd. Je moet nog een flard Calexico en een scheut Jeff Buckley toevoegen. Bovendien hangt ook de Franse schaduw van Alain Bashung, Stephan Eicher en Noir Désir over zijn werk.
-----------------
Hieronder alvast een heerlijk opwarmertje.
L'homme sans voix.
Meer in maart dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten