Vandaag 10 jaar geleden, 18 mei 2006, werd mijn eerste boek "Parijs
retour" voorgesteld in het Consulat-Général de France. Wat heb ik aan
dat boek gezwoegd, gewerkt, wat heb ik gelezen en gereisd. Wat heb ik
geleefd. Het moest en zou er komen, een uit de onderbuik opborrelende
urgentie. "Een mens is pas echt een mens te noemen als hij een of andere
hartstocht bezit. Een man zonder hartstocht, een volkomen onberispelijk
mens, is een wanstaltig wezen, een embryonale engel aan wie
geen vleugels zijn gegroeid". Dit citaat van Honoré de Balzac staat
vooraan in het boek, en het zegt veel over de sfeer waarin het werd
geschreven; het zegt niets over het schroeien van die vleugels, al was
uiteraard ook dat mijn deel. Het boek verscheen toen ik moeizaam uit een
depressie/burn-out aan het klauteren was. Terwijl ik deze woorden tik
voel ik het weer woelen in mijn lijf, in mijn kop, in mijn geest...
Na het verschijnen van die eersteling gaf ik definitief mijn job in het
onderwijs op en koos ervoor te leven van pen en stem. Zo ben ik
geworden tot wat ik nu ben, en die mei-avond staat dan ook met gouden
inkt in mijn persoonlijke annalen genoteerd. Ik schreef er destijds een in enige emotie gedrenkt stukje. Sprekers die dag waren Harold Polis, Kurt Van Eeghem en Kris Lauwerys.
Ze staan ook op de foto's, een stuk jonger dan vandaag, 3650 dagen om
precies te zijn. PS: De Bezige Bij viert dit eerste decennium met de pocket-uitgave van de trilogie (die opent met "Parijs retour"); begin juni in de winkel. Daar komen we nog op terug, vandaag alleen maar nostalgie, melancholie en ook wel enige gevoelens van zoete tevredenheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten