There is something rotten in the footballteam of France

Ze hebben onbetaalbare sportwagens, topmodellen aan hun zijde, dragen de nieuwste merkkledij en wonen in kasten van huizen. Het is godgeklaagd dat ze achter een balletje moet lopen om dat te verdienen. En nu krijgen ze ook nog hun vaderland over zich heen.

• “There is something rotten in the footballteam of France”. We moeten minstens Shakespeare van stal halen om nog op te kunnen tegen de verbaliteiten van de Fransen. In de kleedkamer gooit Nicolas Anelka trainer Raymond Domenech “flikker op vuile hoerenzoon” naar het hoofd nadat die hem op een beleefde, maar krachtige toon gevraagd had zijn spel aan te passen. Dat wordt wereldnieuws. De spelers zijn furieus. “Il y a un traître parmi nous”, krijst kapitein Patrice Evra: een judas, een verrader die de woorden van Anelka wie weet voor grof geld heeft doorverkocht. Ziet u de Franse voetballers die nacht al met een mes tussen de tanden op zoek gaan naar de verrader? Vermoedelijk zou die aan de pers worden uitgeleverd. Alleen hebben ze de mol nog niet gevonden. Er circuleert dan ook een lijst van meer dan honderd verdachten. De ploeg, de technische staf, vrouwen, vriendinnen, ouders, agenten, minnaressen, privécoiffeurs... Ze gaan daar nog werk hebben. Misschien kan Sarkozy een onderzoekscommissie starten? Vanuit Rusland echode zijn stem tot in Zuid-Afrika: “C’est inacceptable!”. De “Cassez-vous, pauvres cons”, bleef nog net in zijn keel steken.
• Van Zinédine Zidane over Aimé Jacquet tot Marcel Desailly, allen herhalen ze snuivend dat “de omerta van de kleedkamer” werd doorbroken. De omerta van de kleedkamer, proef die woorden, laat ze bezinken en geef u over aan zoveel ridicule pathos. In tijden waarin de val van een regering via Twitter wereldkundig gemaakt wordt, verbazen de heren voetbalspelers zich erover dat gebakkelei in de ploeg de buitenwereld bereikt. Vanzelfsprekend had dit binnenshuis moeten blijven, natuurlijk is dit geen wereldnieuws en uiteraard zijn dit onze zaken niet. Helaas vinden wij dat allemaal maar bijkomstige gedachten. We leven in tijden waarin de kleinste verspreking of de minste aarzeling opgeblazen worden tot fenomen waar sociologen zich fronsend over buigen.
• De vaudeville verandert in een slechte tragedie wanneer de Fransen zondagnamiddag de geplande training boycotten. Neen, Anelka moest blijven, punt aan de lijn. Zelf zeggen de moedige kerels dat niet. Ze stappen uit de bus, schudden wat handjes, en stappen weer in de bus. Zakte uw broek ook af toen godbetert trainer Domenech hun verklaring voorlas? Ik wil ze niet te eten geven volgend schooljaar: de boze leerlingen die weigeren aan de lessen deel te nemen omdat een collega-leerling geschorst werd. Maar zouden de misnoegde pubers hun titularis ook zo gek krijgen om hun brief met grieven voor te lezen?
• Nog een coup de théâtre! De directeur van de Franse voetbalbond neemt ontslag, live op tv, de tranen in zijn stem. Het publiek smult. En roept, samen met een aantal journalisten: Nog smeuïgheden! Brood en spelen! Heel de wereld amuseert zich op kap van Frankrijk. Het moet niet altijd België zijn.
• Op France-Inter had men maandagochtend in aller ijl filosoof Alain Finkielkraut uit zijn bed getakeld om hem aan de tand te voelen over de nationale crisis. Hij had het over “l’esprit des cités” die de sfeer in de ploeg verziekte. In probleemwijken wordt goed werk verricht, maar loopt nog veel mis, aldus de filosoof en net daarom moeten alle “bendeleiders” (dat waren letterlijk zijn woorden) zonder pardon uit de ploeg verwijderd worden, uit respect voor de banlieue. Het grote woord is eruit: banlieue. De Franse nationale ploeg wordt gezien als de uitvergroting van de problemen in de mistroostige randsteden. Finkielkraut schuwt de grote woorden niet: de houding van Anelka en zijn ploeggenoten toont aan hoe het woord respect zijn waarde heeft verloren. Vervolgens kondigde de filosoof nog net niet de ondergang van het Avondland af.
• Van Anelka’s “fils de pute” naar Zidanes “coup de boule” is maar een kleine stap. De indruk ontstond dat die kopstoot een beetje vergoelijkt werd. Zelfs Chirac zei vier jaar geleden dat hij de actie van de Franse aanvoerder begreep. Hij had de superster niet naar de galeien moeten sturen, maar zijn begripsvolle Colgate-glimlach was lichtjes verbijsterend. Werd Zidane nog als een held ontvangen op het Elysée dan bereikte Anelka gisteren Chelsea als een dief in de nacht. Woorden wegen zwaarder door dan daden.
• Het moet gezegd dat het in Mexico ‘86 ook hommeles was in onze nationale ploeg. En kijk: het had een louterend effect. Wie weet hakken de Fransen vanavond de Zuid-Afrikanen in de pan en ligt de weg open naar de finale. De loftrompet zal oorverdovend klinken. Anelka zal tot martelaar worden uitgeroepen. Finkielkraut zal mistroostig het hoofd schudden. En alweer zullen de media jubelen.

Dit stuk verscheen vandaag in De Morgen.