Op de koffie bij Aznavour : For Me Formidable!

(Op 19 en 20 november 2014 is het interview verschenen in Knack & het NRC-Handelsblad)

God weet dat ik de afgelopen maanden op zowat alles neen heb gezegd om mijn boek over Napoleon te kunnen afwerken. Maar vorige week donderdag moest Bonaparte wijken voor de keizer van het Franse lied. Als je bij Aznavour thuis op de koffie mag dan laat je alles vallen. Negentig en ontembaar. En maar praten over Trenet, Brel, Brassens, Piaf, Barbara. Die pretlichtjes in zijn ogen. Die stem die je zo vaak hebt gehoord. Dat timbre dat je kent als je binnenzak. Het gesticuleren van de handen die tijdens La Bohème altijd maar weer die zakdoek laten dansen. 

PS: Later volgt nog een verslag van onze ontmoeting, in Knack en NRC-Handelsblad. Op 22 november komt hij naar Antwerpen (Lotto Arena) voor wat wellicht zijn allerlaatste concert op Belgische bodem zal zijn, om afscheid te nemen van zijn Belgische fans.

PS2: Hij is kleiner dan ik, maar staat hier ook nog eens achterover geleund tegen een tafeltje, zodat het plots lijkt alsof ik een reus ben. Quod non. C'est lui le géant.

PS3: De prachtige foto's zijn van Henk van Cauwenbergh, kameraad en fotograaf van Aznavour. Henk maakt momenteel de foto's voor het nieuwe album van Aznavour dat dit najaar verschijnt en legt de laatste hand aan zijn fotoboek Les Brasseries de Paris, met jawel, een voorwoord van Aznavour. Kan reeds in voorverkoop besteld worden bij Henk.

Kleine impressie bij het concert in de Lotto-Arena.

De meeste van mijn helden zijn dood, maar Aznavour blijft maar doorgaan. En hoe? Gisteren in Antwerpen was het in het begin even zoeken, maar na drie nummers had de geluidstechnicus alles onder controle en bloeide de stem van de Franse Armeniër helemaal open. Meewiegen bij "Désormais". Uit volle borst meezingen met "Emmenez-moi". Krop in de keel bij "Les plaisirs démodés". Nog meer bij "Sa jeunesse", een van de liedjes waarmee ik mijn dochtertje in slaap probeer te zingen - ik pas de tekst dan lichtjes aan: "Lorsque l'on tient entre ses mains cette richesse, avoir 'deux mois', des lendemains pleins de promesses". De mama kijkt dan lachend toe omdat ik niet altijd even toonvast ben. Toen Aznavour dat lied gisteren begon te zingen leek het plots alsof lief en dochterlief op mijn schoot zaten mee te luisteren. ‪#‎diepedankbaarheid‬

`