Ceci n'est pas une pipe.

Geen pijp, wel een tentoonstelling voor Jacques Tati.

• De onvergetelijke soundtrack, de onvergetelijke hondjes, de onvergetelijke monsieur Hulot! Zei ik onvergetelijk? Zijn hoekige silhouet staat in ieder geval op mijn netvlies gebrand. En die pijp hoort daar onmiskenbaar bij. Net zoals Maigret ondenkbaar is zonder.

• Een affiche toont Hulot op zijn Solex, de pijp in de mond. Een beeld uit ons collectief geheugen dat vandaag in Frankrijk plots weer overal opduikt. Maar, weet u, tabaksreclame is verboden in dit fijne land. Die pijp in die mond op die affiche is dus strafbaar. En jawel, de wetgever strekt zijn wijsvinger, knikt van neen, en een dag later draait er een windmolentje in die onvergetelijke mond (zie foto’s). Onze zuiderburen zijn het levende bewijs dat rookvrije cafés een groot succes kunnen zijn, maar dit tart natuurlijk elke verbeelding. Zeker als je weet dat Hulot in de films zijn pijp nooit ofte nimmer aansteekt. Hij is wel in goed gezelschap. In 2005 werd Sartre op een affiche ook al beroofd van zijn peuk.

• Waarom hangt Hulots affiche plots in alle hoeken van Parijs? Wel, en dat is dan het goede nieuws: in 2009 zou Jacques Tati 102 jaar geworden zijn. Beter laat dan nooit moet de Cinémathèque Française gedacht hebben. Vanaf 8 april tot 2 augustus loopt een grote tentoonstelling over de geestelijke vader van Monsieur Hulot. Eigenlijk twee jaar te laat dus, maar de onvergetelijke Hulot was zelf ook niet meteen een toonbeeld van stiptheid. Vraagt u zich ook af of ze die godslasterlijke pijp overal verwijderd zullen hebben? Rep u dan onverwijld naar de consecratie van dit helaas niet onaantastbare monstre sacré.

• Weldra meer nieuws uit het Tati-kamp!