Op de foto zie u naast ondergetekende ook nog (niet in de juiste volgorde, klikken voor grotere weergave) : Stefan Brijs, Charles Ducal, Delphine Lecompte, Joke van Leeuwen, Bart Meuleman, Els Moors, Koen Peeters, Marnix Peeters, Pjeroo Roobjee, Roderik Six, Peter Terrin, Joost Vandecasteele, Maud Vanhauwaert en Rebekka de Wit.
Raadgevingen? Tips? Wie geeft ze? Maar vooral: welke moeten we volgen? Welke lijn moeten we tot de onze maken?
Kijk, om te beginnen moet u uw kamp kiezen. Er zijn er twee: de optimisten en de pessimisten. In de familie van de eersten zult u de katholieken treffen, zij die geloven dat God gelijk heeft wanneer die stelt dat het beste nog moet komen. Maar u zult er ook de Verhofstadts en de Balzacs van deze wereld tegen het lijf lopen, de voluntaristen, de aanhangers van de ‘waar-een-wil-is-is-een-weg’-doctrine. En achter hen gaan de naïevelingen à la Scarlett O’Hara alias Vivien Leigh schuil die desnoods met een rugzak vol tragedies en de ogen vol tranen het onmogelijke doen, namelijk: overtuigd stamelen dat ‘After all, tomorrow is an other day’. Woorden die zo wegvliegen in de wind.
Niets voor u? Pessimist tot in de kist? Een hoge dunk van de punk? No future? Of subtieler? Amorf met de twist van een oblomovist? Blijft u in uw eigen roman ook altijd tot op bladzijde 283 in bed liggen terwijl u verveeld Joe Dassin prevelt? ‘Ça va pas changer le monde, il a trop tourné sans nous, il pleuvra toujours sur Londres, ça va rien changer du tout.’ Of lekker hip, cynisch en postmodern, het is te zeggen met de list van de fatalist? Ja, bakt u zoete broodjes met de geestelijke gist van de calvinist? ‘Alles wat ons hierbeneden aan goede en kwade dingen overkomt staat daarboven geschreven’. U hoeft voorwaar niet Jacques of Diderot te heten om tot die club te behoren.
Ja, maar zal u zeggen, u intelligente lezer: mijnheer de woordengoochelaar, monsieur l’intellectuel, in feite is dat wel al te makkelijk, een hoop erudiet verpakte simplismen op een hoopje gooien terwijl wij juist verzot zijn op finesse en diepgang.
Oké, vooruit met de geit dan. Laten we de google-attitude tot de onze maken. Voortschrijdende technologie als middel tot voortschrijdend inzicht. Waar brengt Google ons met ‘Raadgevingen voor een nog beter leven’ naartoe? Wel lukraak uit de top tien: Prostaatkankerstichting.nl, 19 tips om je relatie nog intenser te maken, leren zingen in 11 stappen, maar vooral - eat this – ‘laaggeleerden genieten meer van hun werk’. Neen, zie ik u, hooggeleerde lezer, weer uw hoofd schudden, dit is het ook niet. U hebt die diploma’s nu eenmaal en raakt die helaas nooit meer kwijt.
Wel, als het zo zit, neem ik u toch weer mee naar de wondere wereld van de letteren. In Hard-Boiled Wonderland en het einde van de wereld (1985) serveert eeuwige Nobelprijskandidaat Haruki Murakami de lezer een bijzondere ontknoping. De hoofdpersonages weten dat ze nog maar vierentwintig uur te leven hebben. Ze bezinnen zich over hoe ze die tijd zullen invullen. De mannelijke held maakt een afspraak met de knappe bibliothecaresse die hij pas heeft ontmoet. Hapje eten en vervolgens samen knus de eeuwigheid tegemoet reizen. Het is echter vooral de keuze van de vrouwelijke protagoniste die opzien baart. Zij trekt zich in alle eenzaamheid terug en... leest een roman van Honoré de Balzac.
Kijk, mocht ik ooit in dezelfde situatie terechtkomen dan is het mijn heiligste voornemen om de activiteiten van die twee Japanse personages te combineren. Maar… wacht eens even, dat is het! Laten we die doemenswaardige laatste dag niet afwachten en vanaf nu alle activiteiten van Murakami’s helden met Franse zwier combineren: reizen en kijken, eten en lezen, vrijen en dromen.
