Ongeneeslijk francofiel? Een bekentenis.

In de bespreking die Frankrijkkenner Peter Jacobs wijdde aan Als kok in Frankrijk in De Standaard der Letteren van 4 juli stond het zwart op wit: “Je moet Bart Van Loo heten en ongeneeslijk francofiel zijn om aan zo’n titanenwerk te beginnen.” Een tijdje terug schreef auteur Willem van Zadelhoff een mooie tekst over hetzelfde boek, en ook hij schuwde de grote woorden niet: “Zoals Obelix als baby in een ketel met toverdrank is gevallen, moet de jonge Bart Van Loo op een zeker moment in een borrelende, schuimende ketel Franse cultuur zijn gevallen. Bart Van Loo, de Obelix van de Franse Cultuur. Hoewel de fysieke overeenkomsten met diens vriend Asterix treffender zijn. Mocht de Franse cultuur ooit dreigen te bezwijken dan zal Bart Van Loo haar terstond reanimeren. Voor mond-op-mond-beademing en hartmassage draait hij zijn hand niet om.”

Jawel, zeker, ik beken: ik ben francofiel. Voor alle duidelijkheid: ik schrijf mijn boeken in de eerste plaats gewoon voor mezelf, en niet om als francofiele patroonheilige te worden gehuldigd. Het één blijkt evenwel onvermijdelijk het andere met zich mee te brengen. Francofilie is vandaag stilaan een zeldzaam goed geworden, en daarom zal ik voortaan naast mijn boeken en causerieën ook de virtuele wegen in bleu.blanc.rouge overschilderen. Omdat ik dat boeiend vind. Omdat een beetje extraverte francofilie geen kwaad kan. Omdat Frankrijk meer is dan vakantie en wielrennen. Omdat steeds minder mensen de weg vinden naar Franse boeken, films, muziek… Omdat de Franse cultuur onlangs nog ongenuanceerd dood werd verklaard door Don Morrison in Time Magazine en in Vlaanderen bijna niemand reageerde (op een "ongeneeslijk francofiele" uitzondering na, lees het hier onderaan). Voortaan probeer ik daarom op deze plek mijn francofiele zoektocht naar schoonheid en waarheid met anderen te delen.

Wat mag u verwachten? Wel, berichten allerhande. Ter gelegenheid van deze feestelijke inauguratie trakteer ik u op alvast een klein boeketje.

• Humor? Hebben Fransen humor? Een vraag die vaak retorisch onbeantwoord blijft. Onzin, natuurlijk hebben Fransen gevoel voor humor. Voorbeelden te over: Fernandel, Jacques Tati, Pierre Dac, Pierre Desproges, Bourvil... en bien sûr Louis de Funès. Als eerste element van de bewijsvoering ten voordele van de naar verluidt onbestaande Franse humor serveer ik een geniaal stukje de Funès.

• Taal. Kan een mens nog overleven zonder Engels te praten vandaag? Komiek Pierre Desproges vindt van wel en bewijst dat in 60 seconden. Aanleiding voor een kleine mijmering over talenkennis in het algemeen en verengelsing in het bijzonder. Rep u naar hier.

• Literatuur. Onlangs vroeg het Nederlandse tijdschrift En France me om een lijst op te stellen met Franse vakantielectuur. Welke boeken lees je in Frankrijk? U leest hier het antwoord.

• Chanson, zowel de hoogte- als dieptepunten, en om meteen aan te tonen dat deze blog geen uiting van blinde adoratie is, steek ik van wal met het merkwaardige dieptepunt dat Johny Hallyday in 1971 bereikte met O ma jolie Sarah.

• Actualiteit: “Ik houd van jullie, ik koester jullie in mijn hart, ik sta ter jullie beschikking. Bedankt Frankrijk”. Ingrid Betancourt is momenteel ongetwijfeld de grootste francofiele ter wereld. Hoog tijd om haar boeiende boek Woede in het hart (2001) te lezen.

• En berichten over mezelf voor zover die in verband staan met alles hierboven (en dus geen ongetwijfeld interessante bespiegelingen aangaande mijn zielstoestand). Tot mijn grote verbazing viel me onlangs de eer te beurt verkozen te worden tot Alumnus van het jaar van de Faculteit Letteren en Wijsbegeerte van de UA. Op donderdag 5 juni mocht ik de degens kruisen met de alumni van andere faculteiten en werd me verzocht een tekst voor te dragen waarin ik verklaar wat ik doe. Die tekst lijkt me gepast om deze ‘jour de gloire’ mee af te sluiten: “Waarom ik doe wat ik doe (poging 37).”

P.S. Ik weet het. U kreeg meteen een serieuze plat geserveerd, maar het is dan ook maar één keer 14 juli dit jaar. Geen erg, stil uw honger en reserveer wat overblijft gewoon voor een volgend bezoek. In de toekomst bouw ik mijn blog natuurlijk mondjesmaat uit.