Momenteel savoureer ik een boek met mondjesmaat - ook omdat de stijl minstens even belangrijk is als de inhoud. Het betreft het Dagboek van een landjonker van Benno Barnard. Tegelijkertijd herlees ik de brieven van Flaubert en stel ik vast hoe er allerlei lijnen ontstaan tussen Flauberts schrijfpaviljoen in Croisset en de tafel van de landjonker. Gegrom, gezucht, gekissebis, maar dan telkens van de allerheerlijkste soort. Honderdvijftig jaar verschil, maar zoveel overeenkomsten. De schrijver-burger die intellectuelen, politiek, schrijversgild en burgerij fileert en dissecteert. Wat een jubelend gejammer! Wat een godsgeschenk dat Gustave en Benno zo misnoegd door het leven stappen!
Huub Beurskens schreef een mooi stuk over het pas verschenen boek van Barnard, maar ook Johan De Haes kon op Cobra.be zijn leesplezier moeilijk wegsteken. Ook Caspar Visser 't Hooft was erg enthousiast.
Ik kan hen geen ongelijk geven. Doe jezelf een plezier en leg die tegendraadse, maar zo vereidelijke landjonker onder de kerstboom. We hebben nood aan schrijvers als Benno Barnard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten