Nooit hadden we dit voor mogelijk gehouden. Neen, ons kind zou nooit de foeilelijke kleur roos aanbidden. Onze goede smaak zou daar toch garant voor staan. Maar kijk, we zijn eraan voor de moeite. Roos links, roos rechts, roos boven, roos onder. Elke ochtend opnieuw: “Neen, papa, een roos kleedje!” of nog: "Ik wil een roos toilet!" Nog geen drie jaar is ze, maar De Roze Brigade heeft onze dochter al gekaapt. Enkele dagen terug trok ze heel kieskeurig 1 boek uit mijn werkbibliotheek. Het postmodernisme in de literatuur van Hans Bertens en Theo D’haan (1988). Ik dacht nog... Is ze nu ook in de ban van Derrida en Roland Barthes? Maar neen, ze bleek overal in huis (want de boeken staan hier overal) gelijkaardige boeken uit het rek te trekken. In onze woonkamer stalde ze op een paarsroos kleedje haar buit tentoon: allemaal roodroze boeken. Van Stendhals Kartuize van Parma over Le libertin de qualité van Mirabeau tot El Buscón van Quevedo. Haar portemonnee van Hello Kitty plaatste ze als signatuur onder haar smaakvolle collage.
Soit, rozegeur en literaire schijn; we vinden het al wat minder erg. Zo zijn we dan ook weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten