Dominique A won afgelopen vrijdag de trofee voor "l'artiste interprète masculin de l'année", de bekroning van een carrière waarin hij al jarenlang koppig zijn eigen ding doet.
Het laatste decennium heb ik me met veel plezier in zijn oeuvre verdiept. Zijn muziek vormde de soundtrack bij mijn omzwervingen in de sporen van Gustave Flaubert in Normandië tijdens het schrijven van Parijs retour. Enerzijds is hij een moedige nieuwlichter, anderzijds blijft hij een adept van een eigenzinnige, maar melodieuze rock-sound: die combinatie maakt zijn oeuvre zo speciaal. Nummers als Le twenty-two bar, La mémoire neuve of Le convoi zijn evergreens in mijn muzikaal pantheon. Zijn laatste album Vers les lueurs is een klein meesterwerkje dat bovendien toegankelijk genoeg is om een groot publiek aan te spreken. Hij was het in feite al jarenlang, maar nu is hij dus ook officieel een "grote meneer".
In Chanson. Een gezongen geschiedenis van Frankrijk krijgt hij een ereplaats in de bladzijden gewijd aan de laatste twintig jaar - hij is en blijft een van de absolute sterkhouders. Onlangs woonde ik een concert van hem bij, en naderhand duwde Franse vrienden me blozend tot bij de man om hem de geïllustreerde versie van mijn boek te overhandigen. Maar daar heeft die man toch niets aan? Waarom? Geen gemaar. Ze brachten me tot bij hem. Daar stond ik dan. Wat moest ik zeggen? Maar hij bleek een bijzonder aangename man zonder sterallures. Een eenvoudig gesprek, met een pintje in de ene hand en en mijn boek in de andere. Hij zou aan zijn zoon vragen (die in Brussel woont en een beetje Nederlands kent) om een en ander voor hem te vertalen. Tenslotte haalde hij een grote affiche tevoorschijn en schreef daar een mooie dankuwel op.
Hieronder nogmaals een keertje Le twenty-two bar en Rendez-nous la lumière van zijn laatste plaat. Geniet! Koop zijn muziek en verdwaal in zijn universum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten