Giulia of de werkloosheid (over de baby van Sarko en Bruni)

 De Morgen publiceerde dit weekend mijn opiniestuk terzake. U vindt het hier, of kunt het gewoon hieronder lezen.

"Il y a un nouveau-né à l'Elisée", zei de Franse komiek-imitator Nicolas Canteloup een week geleden. Niet alleen rijmt die uitspraak verdacht lekker, ze was ook nog eens apocrief. Prompt stond het blijde nieuws op de website van heel wat Vlaamse kranten. Eén enkel telefoontje had nochtans volstaan om te weten dat het om een grap ging, niet eens zo'n slechte: een knipoog naar de "nouveau nez" die Carla Bruni zich jaren geleden had aangeschaft. 

Maar nu is het echt zover. Giulia is geboren. "Het is een privé-zaak", foetert Sarkozy, maar niemand in het Westen die nog niet met zijn prille vaderschap om de oren werd geslagen. Dat kan ook moeilijk anders: we leven in een tijd van realityjournalistiek. Als Sarkozy paard gaat rijden, dan wordt prompt een beestenwagen achter een tractor gespannen, beladen met tientallen camera's en hongerige blikken, en zien we dankzij een slimme fotograaf wat voor hilarische taferelen dat oplevert. In Frankrijk heb je een vaste ploeg journalisten die Sarkozy volgt. 

Politici zo op de voet volgen, zorgt na verloop van tijd voor enige vertrouwelijkheid. De grenzen vervagen. Het is niet verwonderlijk dat er tussen journalistiek en politiek heel wat heen en weer geloop is, op amoureus en ook op professioneel vlak. DSK is gehuwd met de voormalige tv-ster Anne Sinclair en François Hollande bakt zoete broodjes met Valérie Trierweiler van Direct 8. Maar andersom evenzeer: Catherine Pégard (ex-Le Point) werkt voor Sarkozy, Olivier Schmitt (ex-Le Monde) steunt Martine Aubry en François Villon nam Myriam Levy (ex-Le Figaro) in dienst. 

Pers en politiek leven in een innige omarming. Een relatie die dit jaar in Frankrijk een fikse dreun kreeg. Van Mazarine, de geheime dochter van Mitterrand, tot Sofitel, de minder geheime avonturen van Strauss-Kahn: er is heel wat veranderd. Ook onze zuiderburen zijn er nu van overtuigd dat privéfeiten aan het licht moeten komen als ze een invloed hebben op het publieke leven. De vraag is waar de grens ligt. Moeten we echt weten dat politici onderhandelen over hun echtscheiding? Dat ze hun vrouw bedriegen? 

Niets aan de hand 

Anderzijds zetten geslepen politici hun privéleven ook in bij de verovering van het publiek. De amoureuze tegenslag die Sarkozy moest verwerken toen Cécilia de deur achter zich dicht trok, verzachtte het imago van gedreven supermens Sarko. Dat hij als president Bruni wist te verleiden en meteen met haar in het huwelijksbootje stapte, maakte hem zeker niet onsympathieker. Nu les présidentielles wenken, wordt die koekendoos van romantiek weer opengetrokken. Onlangs beweerde Carla nog dat Nicolas haar hart veroverde toen hij in een of ander park van alle tulpen en rozen de Latijnse namen kon opsommen. Sarkozy, de botanicus van het vrouwenhart? 

Zal Giulia haar papa aan een tweede ambtstermijn helpen? Kenners dachten eerst van wel, maar gebaren nu van niet. De werkloosheid blijft stijgen en de koopkracht daalt al even snel als de populariteit van de president. Hoe schattig ook: daar kan vermoedelijk geen baby tegen op. Al zal veel ook afhangen van François Hollande. En vooral of die er in slaagt om een hecht eengemaakt links front te mobiliseren. 

Bruni beweert dat ze er alles aan zal doen om haar dochter uit de media te houden. Ze zal toch een Belgisch compromis moeten sluiten met het Sarko-PR-team dat minstens enkele stijlvolle foto's de wereld wil insturen. Anderzijds is ook zij voor alles een moeder, en kan ik me niet inbeelden dat ze haar kind zal slachtofferen op het altaar van het (niet eens zekere) succes van haar man. 

Zelf heeft ze zich hoe dan ook van een klein plaatsje in de geschiedenisboeken verzekerd. Een kind ter wereld brengen als presidentsvrouw is uitzonderlijk. Als première dame de France een plaat uitbrengen al helemaal. Met als kers op de taart een lied geschreven door Michel Houellebecq, de eerste schrijver van het land. Een cd die fijntjes Comme si de rien n'était heet. Alsof er niets aan de hand is. 

Giulia zal zeker bedacht worden met slaapliedjes. Misschien krijgt ze zelfs haar eigen chanson op de volgende cd. Al is het zeer de vraag of Bruni die nog als presidentsvrouw zal maken.

Mijn drug, mijn wellust 

Als het Franse volk zich bij de verkiezingen afwendt van Sarkozy kan hij zich nog troosten met de aanwezigheid van Bruni. Als die teveel in de weer is met Giulia moet hij de voor hem geschreven nummers van haar album uit 2008 maar beluisteren. Ja, hij kan zich zeker warmen aan het romantische 'Ma tienne' ("Je bent mijn heer, mijn schatje, mijn engel, mijn vasten, mijn familie") of het broeierige 'Ma came' ("Je bent mijn drug, mijn vergif, mijn ultieme wellust, mijn geliefde afspraak, mijn afgrond"). En doen alsof er niets aan de hand is. Comme si de rien n'était.