Tout est pardonné: vrijheid, gelijkheid, maar vooral broederschap

Charlie Hebdo (14 januari) - Luz

Eindelijk konden we, verscholen aan een stukje vergeten Franse kust, genieten van enkele dagen vakantie. Rust, peis en vree, afgesneden van internet en mobiele telefoon. De kranten van donderdagochtend 8 januari kwamen des te harder aan. L'horreur. Ik was diep geschokt, mijn vriendin, geboren en getogen Française, tot tranen toe geroerd. Als observator van de Franse cultuur kende ik de namen van de tekenaars wel, maar zij was er mee opgegroeid. Ze vertelde me dat Cabu ooit een beroemde karikatuur maakte van Dorothée (die neus!), de presentatrice van talloze tv-programma's voor de allerjongsten, uitzendingen waar de tekenaar zelf ook vaak van de partij was. 

Het was alsof ze haar jeugd aan flarden hadden schoten.

Het antwoord van de Fransen was indrukwekkend sereen. La marche républicaine. Vier miljoen zielen. Allemaal stapten ze mee voor liberté, égalité en misschien wel vooral fraternité - broederschap, het ondergeschoven kindje van de republikeinse waarden. Helemaal in de geest van de woorden die de Noorse premier uitsprak na de aanslag op het eiland Utoya in juli 2011: "Jullie zullen de democratie en ons werk om de wereld beter te maken niet kapot krijgen. (...) Ons antwoord op het terroristische geweld is meer democratie, meer openheid, meer tolerantie, meer humor."

Tot slot twee liedjes uit de tv-uitzending van zondagavond "Soirée hommage à Charlie".

Chansons?

Jawel, chansons. Want Fransen zingen ook op belangrijke momenten.

 Christope Alévêque met een bekend Italiaanse strijdlied dat eindigt met de woorden "Morto per la libertà"

Catherine Ringer (Les Rita Mitsouko) en Patrick Bruel met Serge Reggiani's klassieker "Les loups sont entrés dans Paris" - een lied dat al in zoveel contexten kracht en troost heeft geschonken, nu opnieuw.

Nog een cartoon uit Charlie Hebdo van 14 januari.

• Raadpleeg zeker regelmatig de site van PEN Vlaanderen, de organisatie die al jarenlang opkomt voor het recht op vrije meningsuiting, in de pers uiteraard, maar nog veel meer achter de schermen door het onderhouden van contacten met schrijvers en schrijversorganisaties wereldwijd. Tegelijkertijd breken ze ook een lans voor broederlijke gastvrijheid: in de PEN-schrijversflat kunnen schrijvers op de vlucht terecht. Organisaties als PEN blijven broodnodig.  
• Heel aangrijpend nog, dit verhaal van Sigolène Vinson, die de aanslag wonderwel overleefde (gepubliceerd in Le Monde)... en de tekst van Philippe Lançon die de dood helemaal in de ogen keek (uit Libération).

Douce France... Zoet land van dromen, illusies en ontgoochelingen, grote en kleine geschiedenis, mensenrechten, literatuur, liefde. Ik vind het helemaal niet erg dat onze dochter de Belgische én Franse nationaliteit heeft. Het maakt de band alleen maar hechter.