De affaire DSK

Dit opiniestuk staat vandaag in De Morgen. Enkele bedenkingen bij het circus rond DSK. U kunt HIER ook het gesprekje beluisteren dat ik had met Xavier Taveirne op  Radio 1 (na 10 minuten). Onderaan staat nog de video met het gesprek in Terzake over DSK, Sarkozy en de Franse erotiek.

"Schrijver en francofiel Bart Van Loo zag de pers zich als een wild dier op Strauss-Kahn storten. Natuurlijk is DSK een driftige stormram. Maar er is nog zoiets als het vermoeden van onschuld, stelt Van Loo. Tot we zekerheid hebben over wat er in het Sofitel in Manhattan is gebeurd, kunnen we de affaire-DSK enkel inpassen in een grote Franse traditie. Zopas verscheen Van Loo's vuistdikke Frankrijktrilogie 'Eten! Lezen! Vrijen!' die de cultuur van onze zuiderburen op literair, gastronomisch én erotisch vlak onder de loep neemt.

Hoe nou? Strauss-Kahn die naakt op een kamermeisje is toegelopen? Wat doet zij daar als de gast nog niet is vertrokken? Had zij een stofzuiger bij zich? Zou zij werkelijk tot een fellatio gedwongen zijn? Is dat verstandig als je van een vrouw iets gedaan wilt krijgen? Die vragen schieten door mijn hoofd wanneer zondagochtend de Franse pers zich als een wild dier op Dominique Strauss-Kahn stort. De radio gilt. Ik draai me geërgerd om in bed. Is het weer zover? Iemand beklad en gelijk afgevoerd zonder dat ook maar iets is bewezen.

Moet zoiets stilaan niet worden bestraft? Bestaat het vermoeden van onschuld nog in onze maatschappij? Over een half jaar zien we een klein kaderstukje over het hoofd dat het heeft over de vrijspraak van DSK. En wat als hij toch een brutale aanranding op zijn geweten heeft, zult u zeggen? Wel, dat het gerecht DSK dan een strenge straf oplegt en hem verbiedt om ooit nog een functie van enig niveau uit te oefenen. Het gerecht moet zijn werk doen, de pers het zijne. Journalisten mogen zwaar uithalen, maar ze mogen ook het fatsoen hebben te wachten tot DSK's schuld zwart op wit is bewezen. Voorlopig moeten ze me dus rustig wakker laten worden.

Het getwitter van anonieme Fransen maakt een en ander goed. Van "DSK toujours favori pour l'érection présidentielle" tot "het is een buitenkansje om een president te hebben die enige voeling heeft met de problematiek van voorlopige hechtenis": Fransen mogen dan tijdelijk alle zin voor proportie hebben verloren, hun gevoel voor humor blijft gelukkig intact.

Traditie

Mocht u het nog niet hebben gehoord: het is niet de eerste keer dat DSK in een vrouwenzaak wordt genoemd, al ging het tot nog toe over buitenechtelijke relaties. Wat is er toch aan de hand met die queutard à la main baladeuse, die schaamteloze jurkenbekladder, die driftige stormram? Zijn proces zal de volgende dagen nog ettelijke keren worden gevoerd, maar voorlopig en terwijl ik dit schrijf kunnen we het maar over één ding eens zijn: zijn ondertussen legendarische voorliefde voor het vrouwelijke geslacht past in een grote Franse traditie. Je kunt moeiteloos meerdere sleutelromans verzinnen over het seksuele leven van vooraanstaande Franse politici. Ondertussen hoeft dat zelfs niet meer verhuld te gebeuren. Details uit het intieme leven van beroemde politici werden opgetekend in talloze publicaties, waarvan Sexus Politicus (2007) wellicht het beroemdste is.

In 1974 raakt Giscard d'Estaing betrokken in een verkeersongeval in Parijs. Het is vroeg in de ochtend en naast hem zit zijn minnares. In 2009 publiceert de voormalige president een roman die niet lijkt uit te sluiten dat hij prinses Diana zeer goed moet hebben gekend. Naar verluidt zou ook zijn collega Mitterrand een lange werkdag liefst beëindigen in de armen van een vrouw. Wanneer de pers hem er jaren later op wijst dat hij een buitenechtelijke dochter heeft, antwoordt hij keizerlijk: "Et alors?". Voor de ogen van de beteuterde persmeute schrijdt tonton ongenaakbaar het perszaaltje uit.

Ook Bernadette Chirac moet de talloze avontuurtjes van haar Jacques ondergaan. Hij is wel minder romantisch aangelegd dan Mitterrand. Maar voor een snelle wip tussen twee vergaderingen draait hij zijn hand niet om. Zijn bijnaam "dix minutes douche comprise" draagt hij als een eretitel. De lijst is eindeloos. De vrouw van Dominique de Villepin zou een jonge apothekeres publiekelijk een klap verkocht hebben omdat die de minnares van haar echtgenoot zou zijn. Voor Cecilia Sarkozy haar man echt laat zitten, zou ze hem tijdelijk hebben verlaten nadat politieke rivalen haar een lijst met overspelige daden van manlief hadden overhandigd. Enzoverder. Oh ja, nog een bon mot voor vlotte macho's die op recepties willen scoren: "Wij heffen het glas op onze paarden, onze vrouwen en degenen die hen bestijgen". Auteur: Jacques Chirac.

Macht is altijd al een absoluut afrodisiacum geweest. Bovendien werken toppolitici continu op het scherp van de snee en hebben ze nood aan een verzetje. Kandidates bij de vleet. Wat dat betreft, sluiten de hebbelijkheden van de Republiek netjes aan bij de grillen van de monarchie. Op de Franse Wikipedia vindt u een bijzonder gedetailleerde "Liste des maîtresses des rois de France". De beroemdste en meest uitgekiende blijft Madame de Pompadour, de bijzit van Lodewijk XV, de Berlusconi van de achttiende eeuw.

Uitgekookt als ze is, beseft la Pompadour maar al te goed dat haar eigen lichamelijke diensten niet volstaan voor de veelvraat op de troon. Dus zorgt ze ervoor dat de koning talloze korte, seksuele avontuurtjes beleeft. Een zorgvuldig uitgebouwde organisatie van koppelaars bezorgt haar gemaal jonge maagden die aan een grondig geneeskundig onderzoek worden onderworpen. In een harem worden ze klaargestoomd tot gerijpte minnaressen. Ondertussen blijft la Pompadour heer en meester over de koninklijke lusten en verlangens, en weegt zelfs op het beleid, niet alleen financieel (het gat in haar hand is legendarisch) maar ook politiek (onder andere bij aanstellingen van ministers). Zou Carla Bruni haar vaderlandse geschiedenis kennen?

Ranzig
Het raast allemaal door mijn hoofd terwijl ik in bed naar de radio lig te luisteren. Net voor ik die wil uitdraaien, valt het me op dat de man die geacht wordt om objectief de actualiteit van het weekend door te nemen alleen maar aandacht heeft voor DSK. Met onmiskenbaar plezier fileert hij de flinterdunne feitelijkheden.

"Merci Ivan Levaï pour la revue de presse", besluit Patricia Martin van France Inter. Verschoning mevrouw, maar dit was helemaal geen persoverzicht, maar een en al aandacht voor een feit waar amper bronnen voor zijn. Smeuïg voorgelezen bovendien door Ivan Levaï, de ex-man van Anne Sinclair die hem verliet voor... Dominique Strauss-Kahn.

Levaï eindigt zijn twaalf minuten durende causerie met de bemerking hoe betreurenswaardig het is in een tijd te leven waarin de pers meteen hel en hemel bij elkaar krijst zonder te weten wat er juist aan de hand is. Schaamteloos beschimpt hij de praktijk waar hij zich net zelf ijverig van heeft gekweten. Het is zondagmorgen en het vaderland van de rechten van de mens ontwaakt in een ranzige staat van opwinding."