
Wie ook ontbreekt is de man die bewijst dat het toch anders kan. Dat je een groot staatsman kan zijn, de geschiedenis kan bepalen en er tegelijk een welhaast onbesproken attitude op na kunt houden. Charles de Gaulle pleegde geen staatsgreep zoals Napoleon (al werd daar in 1958 erg voor gevreesd), in tegenstelling tot de Coriscaan benoemde hij geen broers en zussen op sleutelposities, hij verrijkte zich niet op kap van de staat (hij werd financieel gered door het succes van zijn oorlogsmemoires) en maakte als militair een einde aan de oorlog in Algerije (ook dat tot grote kritiek van talloze landgenoten); Napoleon zou in zijn plaats al het kapitaal uit het moederland mobiliseren om niet alleen Algerije, maar in één trek door ook Noord-Afrika te veroveren terwijl bij de Gaulle juist de kapitaalverslindende factor een van de redenen was om de Algerijnse kwestie zo snel mogelijk op te lossen.

Napoleon en De Gaulle vechten steevast om de eerste plek in de verkiezing van de grootste Fransman aller tijden. Zo’n verkiezing is uiteraard altijd hachelijk, maar als je zou moeten kiezen tussen die twee heren, dan is de keuze snel gemaakt. Je suis Charlie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten