Het openingsnummer van zijn nieuwe plaat is misschien wel Aznavours beste nummer van de voorbije dertig jaar (het zwaartepunt van zijn carrière blijven de jaren '60 en '70). Aznavour als de troubadour van het verleden, de man die beter dan wie ook vertolkt dat het verleden geen jas is die je zomaar kunt uitdoen. Zijn stem is bijna kapot, en hij verbergt het in dit nummer geenszins. Die breekbaarheid, die fragiliteit geven het nummer een Johny Cash-cachet, de Cash van de American Recordings. Op zijn 91ste bewijst Aznavour dat er geen leeftijd staat op talent en klasse.
(vanavond treedt hij op in Vorst Nationaal)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten