De eerste grote ruzie die mijn vrouw, toen nog mijn lief, en ik hadden, ging erover dat zij mij ongevraagd vertelde dat Porthos, een van de drie musketiers van Alexandre Dumas, op het einde van het verhaal zou sterven. Dat schoot zo in het verkeerde keelgat dat ik haar (even ongevraagd) uitkafferde. Dat je toch niet het einde van een boek mag verklappen! Dat dit heiligschennis was! (en dat er nog veel pathetische uithalen volgde) Het was even bijsturen, maar we hebben het euvel overleefd. Sindsdien klinkt er een bieptoon als het einde van een roman ter sprake komt.
Maar kijk, wat blijkt nu: ik was heel redelijk. In Rusland zou een man een van zijn collega's hebben neergestoken omdat die het einde van een roman had verklapt.
* Dat de genaamde Porthos (en trouwens ook de anderen) uiteindelijk om het leven zouden komen, was eigenlijk niet geheel onverwacht. Hij deed dat na een slordige 3500 blz. Na het eerste boek De Drie musketiers voegde Dumas immers nog twee veel dikkere boeken toe om zijn trilogie te vervolmaken. Ik zeg het u maar meteen: Porthos gaat eraan. Maar op een onvergetelijke manier! Wat een sterfscène... Als ik u was zou ik me even tot daar lezen.
Maar kijk, wat blijkt nu: ik was heel redelijk. In Rusland zou een man een van zijn collega's hebben neergestoken omdat die het einde van een roman had verklapt.
* Dat de genaamde Porthos (en trouwens ook de anderen) uiteindelijk om het leven zouden komen, was eigenlijk niet geheel onverwacht. Hij deed dat na een slordige 3500 blz. Na het eerste boek De Drie musketiers voegde Dumas immers nog twee veel dikkere boeken toe om zijn trilogie te vervolmaken. Ik zeg het u maar meteen: Porthos gaat eraan. Maar op een onvergetelijke manier! Wat een sterfscène... Als ik u was zou ik me even tot daar lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten