Als Fernandel lacht, dan verandert zijn gezicht in een berg witte tanden. Als hij hinnikt, zie je een paardenkop. Met zijn uit duizenden herkenbare knikker brengt hij het land aan het lachen. Vandaag doet hij dat minder, Louis de Funès is Frankrijks geliefde komiek, maar iedereen grinnikt nog graag mee met Félicie aussi (1939), waarmee hij in eerste instantie de spanning van de drôle de guerre verlicht. Tijdens de oorlog smokkelt hij de burleske strofen definitief het Franse collectieve geheugen binnen : ‘Ik nam kreeft met noten / Die had haar op zijn poten / Félicie aussi’. De ‘Félicie aussi’ neemt het publiek voor zijn rekening, dat zich tegelijkertijd door een slappe lach worstelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten