Francis Cabrel à L'Olympia

Ik was zestien toen mijn leerkracht Frans op een blauwe maandagochtend een witte cassette uit een rode boekentas haalde. Francis Cabrel, Je l'aime à mourir. Een gitaar, een paar akkoorden en een liefdesverklaring waar middeleeuwse troubadours een puntje aan kunnen zuigen. Cabrel staat op de eerste bladzijde van mijn chanson-boek en zijn naam valt vrijwel meteen in de voorstelling. Op 10 november tekenden we present in de Parijse Olympia om zijn concert bij te wonen. De nostalgie zinderde door mijn aderen. Bij de zoektocht naar de verloren tijd is muziek een veel krachtiger kompas dan een madeleinekoekje. Naast mij zat mijn lief, niet meteen de grootste fan van Cabrel, maar ze genoot van mijn plezier en stond uiteindelijk mee te dansen. "C'était très bien", fluisterde ze me in. Uit haar mond is dat wat Cabrel betreft een huizenhoog compliment. Om dat te bewijzen hieronder nog een fragmentje uit mijn boek Chanson. Een gezongen geschiedenis van Frankrijk.

"Cabrels succes is veel intellectuelen een doorn in het oog. Zodra ik bij belezen Franse vrienden over Cabrel begin, bekijkt iedereen me alsof ik een zeldzame ziekte heb opgelopen. Serge Gainsbourg, Jacques Brel of Boris Vian, ga je gang copain, maar niet die Occitaanse troubadour. Zij die me het naast aan het hart ligt, fluisterde me bij de eerste kennismaking met vrienden dwingend in het oor : ‘Neen, Bart, je gaat niet zeggen dat je van Francis Cabrel houdt, toch zeker niet stomweg de eerste avond.’ Uiteraard heb ik het wel gedaan, en het gefrons getrotseerd."

Hoogtepunten van het concert: de pakkende opener La voix du crooner, een zwoele zuiderse versie van C'est écrit, een in eerste instantie onherkenbare interpretatie van La Corrida, het actuele en geëngageerde African tour en het erg dansbare La dame de Haute-Savoie.