 |
| Meer hoezen vind je in Chanson illustrée. |
Honderd jaar geleden werd "le fou chantant" geboren - vandaag heet hij even "le fou cent ans". Een klein eerbetoon aan een van de grootste populaire kunstenaars van de twintigste eeuw.
De lichtheid van Trenet draagt de zwaarte van het leven in zich, maar zonder dat die gaat doorwegen. Hij weet dat het bestaan hard kan zijn en dat het op de keper beschouwd zinloos is, maar hij heeft niet alleen beslist om van het leven te houden zoals het is, hij wil die liefde ook overbrengen. Het universum van Trenet maakt van de wereld een ‘jardin extraordinaire’ waar de wind fluit, personages zweven, de dood zingt en vogels zoet kwetteren. ‘Die buitengewone tuin bevindt zich in het hart van mijn lied’, zingt hij in Le jardin extraordinaire (1957). In zijn oeuvre wordt gezongen en gelachen, gezucht en gehuild, maar niet op de karikaturale wijze van tranentrekkers of meezingers. Zelfs de dood, hoewel aanwezig, is niet schrikbarend. Magere Hein en zijn rijk lijken spinnenwebben die de wind wegblaast.
Hier zingt hij zijn Jardin extraordinaire in de late herfst van zijn leven - hij was 80 (1993).
Een van mijn old time favorites. A la porte du garage. "Une chanson automoboliste". Dit nummer staat op de nieuwe compilatie (3 cd's) die uitkomt half juni.
En ach ja, La mer, onvermijdelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten