(Mooiste?) Brel van de maand (7): "La ville s'endormait"

Vandaag sluit ik mijn reeks van 7 onbekende parels af met misschien wel Brels mooiste lied: La ville s'endormait uit 1977 (voor €0,99 te grabbel op iTunes).

• Een stad dommelt in. Een ruiter komt aanrijden op zijn dorstige schimmel. Het beest drinkt gulzig aan een klaterende fontein. “Et la fatigue plante son couteau dans mes reins”, zingt de edelman die bij de ondergaande zon zijn leven overschouwt. Hij weet dat niemand op hem wacht, tenzij de dood. Zijn gemijmer is vrouwonvriendelijk. “Je ne suis pas bien sûr (...) qu’elles soient l’avenir de l’homme.” Mocht je nog twijfelen, het is dan wel zeker: de geradbraakte ruiter is Brel, de vermoeidheid die zijn lichaam ter aarde doet buigen, is de kanker die hem naar het definitieve einde drijft. Brel kiest echter universele woorden en zowat iedereen zal zich dan ook in deze poëtische enscenering van de dood kunnen herkennen.

• Wanneer de ruiter zingt dat hij zich de naam van de stad niet meer herinnert, (“J’en oublie le nom”) klinkt een zorgvuldig getimede, zachte gong op de achtergrond. Alles vervalt tot vergetelheid lijkt Brel te willen zeggen. Je kunt niet anders dan verhopen dat het wondermooie La ville s’endormait Jacques Brel een eeuwig leven oplevert. Generatie na generatie. Leven na leven. Dood na dood.

• Geen clip, maar wel een youtube-diareeks. Niet kijken, wel luisteren, is de boodschap.